قطاری که چشم دیدن مرا ندارد...
این روز ها…
بـه هـر مـردی بـخـواهـی تـکـیـه کنی …
بـایـد جـسـمـت را بـه او هـدیـه کـنـی …
طـعـمـش را کـه چـشـیـد
مـثـل آدامـس تـف مـی کـنـد کـف زمـیـن …
بـاز مـی چـسـبـی ته کـفـش عـابـری عـاشـق پـیـشـه…
از دلـت کـه خـبـر نـدارنـد …
نـنـگ هـرزگـی مـی بـنـدنـد …
مـــن دهـقــان فـــداکاری شـــده ام
که تمـــام وجـــودش را بــه آتــش کــشـیده روبــرویـت
و تــو قـــطاری کـه چشــــم دیـدن مـــرا نـدارد...